Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Δεκα μυθοι


Νίκος Παπανδρέου
Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή:
Για να σου γνωρίσω την Ελλάδα, θα μοιραζόμουν μαζί σου μια ντομάτα στις αμμουδιές της Σκοπέλου, θα σου άνοιγα με το σουγιά μου έναν αχινό και θα σου πρόσφερα τα κατακόκκινα αυγά του, καθώς η αλμύρα θα τέντωνε την επιδερμίδα στις πλάτες μας. Θ' αφηνόμασταν πάνω στα λευκά κύματα και το βράδυ θα μουσκεύαμε στο φως του φεγγαριού. Θα σου ξέραινα έναν αστερία και θα τον κρεμούσα στον τοίχο για να μυρίζει Αιγαίο το δωμάτιό σου, θα σου έδινα ν' ανασάνεις το άρωμα της λυγαριάς, του αμμόχορτου και της πιπερόριζας. Θα σου μάθαινα να παίζεις Μουντζούρη και Μακριά Γαϊδούρα και πώς να κάθεσαι στην αγκαλιά μιας φραγκοσυκιάς χωρίς να σε τρυπήσουν τ' αγκάθια της, θ' ακούγαμε βυζαντινούς ύμνους στην εκκλησία και θα ρουφούσαμε το μέλι από την κηρήθρα.
Για να σου γνωρίσω την Ελλάδα, θα σε πήγαινα στα μέρη μου, εκεί που κυνήγησε ο Ηρακλής τον Ερυμάνθιο Κάπρο, και θα άφηνα μια ογδοντάχρονη να σου ιστορήσει πώς ήρθε στον κόσμο ο παππούς μου, μετά από μια δύσκολη γέννα, με τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο στο λαιμό του έτοιμο να τον στραγγαλίσει, και πως βγήκε νικητής κρατώντας ένα τριαντάφυλλο στο χέρι και πως η μαμή του έβαλε ένα σύκο ανάμεσα στα σκέλια, για να μυρίζει γλυκά και να τραβάει τις γυναίκες όταν θα μεγαλώσει.
Θα σε πήγαινα στη Χίο, απέναντι από την Τουρκία, εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας μου, και θα σου έδειχνα τοίχους σημαδεμένους από τουρκικές οβίδες. Δεν έχω παιδικές αναμνήσεις από τον πατέρα μου. Δεν θυμάμαι τη μυρωδιά της κολόνιας του, το σχήμα των χεριών του, τον τρόπο που φορούσε το καπέλο του. Τον βλέπω να τον κουβαλάνε στους ώμους τους χωρικοί, να στέκεται μόνος του σ' ένα μπαλκόνι, τον βλέπω κυκλωμένο από κόσμο, χαμένο στις αγκαλιές τους. θα σου μαρτυρούσα ότι δεν χρειαζόταν σύκα για να τραβάει τις γυναίκες, θα σου μιλούσα για τον τρόπο που έδειχνε να ξέρει τι σκέφτεται το πλήθος και την ικανότητά του να οδηγεί τις σκέψεις αυτές ένα βήμα πιο πέρα, κι ύστερα θα σ' άφηνα να διαλέξεις κάποιον στην τύχη για να σου πει γιατί τον μισεί ή γιατί τον λατρεύει.
Κάποτε, όταν ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά, με βρήκε στην κουζίνα του σπιτιού μας ένας άντρας με τη φωτογραφία του πατέρα μου κολλημένη κατάστηθα και μου έδωσε κάτι που έμοιαζε με κατάλογο κρεοπωλείου. Θα μπορούσε όμως να ήταν και νομικό έγγραφο:
Εγώ, ο υπογράφων, υπόσχομαι να προσφέρω στον αρχηγό τα κατωτέρω:
1 συκώτι
1 καρδιά
1 πνεύμονα
1 νεφρό
1 μικρό ή 1 μεγάλο έντερο
1 πόδι (όχι το δεξί που έχει δύο ουλές)
και να συνεργαστώ με τους θεράποντες γιατρούς που θα επιλεγούν για να τα αφαιρέσουν.
Θα σε μάθαινα να αναγνωρίζεις αυτή την ειδική ράτσα ανθρώπου, τον φανατικό, και θα σου έδειχνα πώς να τον ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος από το ασάλευτο βλέμμα του, από τον τρόπο που κινείται μέσα σ' ένα δικό του ήσυχο σύμπαν. Ξέρω να οσμίζομαι από μακριά το ιδρωμένο πάθος του. Ο φανατικός είναι αυτός που σε πνίγει στην αγκαλιά του, που χουφτώνει τα αχαμνά σου για να διαπιστώσει πόσο άντρας είσαι. Είναι αυτός που ανατρέπει την ισορροπία του κόσμου.
Όταν στις αρχές του '60 φύγαμε από την Αμερική και ήρθαμε στην Ελλάδα, τ' αδέλφια μου, εγώ κι η μητέρα μου -μια εντυπωσιακή πυρόξανθη βόρεια που γεννήθηκε σ' ένα εργατικό προάστιο του Σικάγου και είχε μάθει από τον πατέρα της να δουλεύει σκληρά, να κρατάει το μέτωπό της καθαρό και να μην γκρινιάζει για τον καιρό - έπρεπε να μάθουμε να ζούμε σε δύο κόσμους. Ο Αμερικανός παππούς, όταν του είπα πως είμαι ματιασμένος, μ' ανάγκασε να πλύνω το στόμα μου με σαπούνι για να το καθαρίσω από τις αηδίες που έλεγα, ενώ ο Έλληνας παππούς μ' έφτυσε στο μέτωπο και μου πρόσταξε να μην κοιτάξω κανέναν στα μάτια για είκοσι έξι ώρες. Διάβαζα Μπάτμαν στα αγγλικά και Μικρό Ήρωα στα ελληνικά, ονειρευόμουν ότι έκανα παρέα με τον Αβραάμ Λίνκολν αλλά και τον Γιώργο Θαλάσση και καταβρόχθιζα με το ίδιο πάθος τους γιαννιώτικους μπακλαβάδες της Ελληνίδας γιαγιάς και τις αμερικανικές μηλόπιτες - τις καλύτερες σ' όλη την περιοχή ανατολικά του Μισισιπή - που μας έφτιαχνε η άλλη γιαγιά, που είχε τιμηθεί το 1932 με το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό μαγειρικής του Ιλινόι.
Από το τυχαίο και μόνο γεγονός ότι ο παππούς και ο πατέρας μου ήταν πολιτικοί, οι Έλληνες μ' αγκάλιαζαν, με φιλούσαν, με σήκωναν ψηλά, μου ζητούσαν να παντρέψω τις κόρες τους - ή να τις παντρευτώ ο ίδιος - και μου λέγαν μυστικά που μόνο στον εξομολογητή τους θα μπορούσαν να πουν. Αντίθετα από μένα, εκείνοι ακούγαν τη "μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων" και τα στρατιωτικά εμβατήρια. Για να μας προστατεύσουν, μας χάριζαν εικόνες, άναβαν κεριά, έκαιγαν λιβάνι στα σκαλοπάτια μας, ράντιζαν με βασιλικό βουτηγμένο στον αγιασμό τα σκαλιά του κήπου μας ή κρεμούσαν τάματα στο φράχτη και μας έφτυναν για να ξορκίσουν το κακό μάτι.
Τη νύχτα της δικτατορίας, όταν ένας αξιωματικός του στρατού - σαν αυτούς που σου έμαθα ήδη να ξεχωρίζεις - ήρθε να συλλάβει τον πατέρα μου, νόμιζα πως ήταν κλέφτης και μιμήθηκα τη σειρήνα του περιπολικού για να τον τρομάξω. Ήμουν σε μια ηλικία που μου άρεσε να κάνω διάφορους ήχους: το απειλητικό γάβγισμα του σκύλου, το χλιμίντρισμα του αλόγου, το ξυπνητήρι και τον τσιριχτό ήχο του καφέ που χύνεται από το μπρίκι. Δεν τρόμαξε. Όταν μπήκε στο δωμάτιο που κοιμόμουν, με κοίταξε ακίνητος. Νόμιζα πως αν τον πλησίαζα θα έπεφτα σε ρουφήχτρα, λες και μέσα του έκρυβε κάποιο μεγάλο μαγνήτη. Πρέπει να ζει, γιατί τον βλέπω ακόμα στα όνειρά μου.
Εκείνη τη νύχτα εξασθένησε η δύναμη της οικογένειας, απορρυθμίστηκε η τροχιά της. Η αδελφή μου κλείστηκε στον εαυτό της, ο μεγαλύτερος αδελφός μου θεώρησε ότι αυτός έφταιγε για τη σύλληψη του πατέρα και ρίχτηκε στην πολιτική σαν μινωικός χορευτής. Ο μικρός μου αδελφός οχυρώθηκε πίσω από το παραπλανητικό του χαμόγελο, ενώ εγώ έβλεπα στον ύπνο μου να πνίγομαι στα χέρια του φανατικού αξιωματικού. Όσο για τους γονείς μου, εξάντλησαν την αγάπη τους για το "υπέρτατο αγαθό" και τον "υπέρ πάντων αγώνα". Η πολιτική είναι ο εχθρός της οικογένειας. Μια αντίπαλη δύναμη. Κάποια στιγμή η αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι, ζαρώνει και κρύβεται στην γωνία, ενώ η πολιτική, ολόγυμνη και ιδρωμένη, εισβάλλει στην σκηνή σαν Μινώταυρος.
Η αλήθεια είναι πως από τα οκτώ μου χρόνια - τότε που πρωτόδα τον κόσμο να κατηφορίζει τους λόφους της Αχαΐας, να μαζεύεται από τα χωριά γύρω από το Καλέντζι και τις περιοχές της Τριταίας και να συγκεντρώνεται στην πλατεία Δημοκρατίας για να ακούσει τον παππού μου - ήθελα να γίνω κι εγώ ηγέτης του παλλόμενου πλήθους, να πυροδοτήσω και να δαμάσω την οργή του, να το κάνω να καταλάβει τη δύναμή του, να το κάνω να ξεσπάσει ακίνδυνα. Ήθελα να υψώσω τα χέρια μου στον ουρανό, να εκτοξεύσω κεραυνούς μέσα απ' τα μικρόφωνα, να μεθύσω με έξυπνους αφορισμούς και σαρκαστικές αποστροφές.
Πριν από κάθε ομιλία το πλήθος μοιάζει με φυλακισμένο θηρίο, όλο ζωντάνια, πεινασμένο από την προσμονή, έτοιμο να επιτεθεί. Όταν ο παππούς ανέβαινε στο βήμα ξεδιπλώνοντας το γυρτό κορμί του κι έσκυβε στο μικρόφωνο να πει τις πρώτες λέξεις, το θηρίο απελευθερωνόταν και διατράνωνε βρυχώμενο την ελευθερία του. Τα κτήρια τραντάζονταν, τα μπαλκόνια έτρεμαν και τα πανάρχαια βουνά έμοιαζαν να υποκλίνονται σε μια παρουσία επιβλητικότερη από τη δική τους. Η βοή του πλήθους έφτανε ως τα ουράνια, κουβαλώντας στα φτερά της την αδιαμόρφωτη ψυχή μου.
Μέσα σ΄ αυτό το πλήθος μεγάλωσα, έτσι που μερικές φορές νιώθω ότι αυτό είναι ο πραγματικός μου γονιός. Μέσα σ' αυτό το πλήθος γεννήθηκε η καρδιά μου, στριμωγμένη τόσο, που τη νιώθω έτοιμη να σπάσει.
Για να γνωρίσεις την Ελλάδα μου, μην ψάξεις να διασταυρώσεις τα γεγονότα, μην ελέγξεις τις ημερομηνίες στις εφημερίδες της εποχής, μη ρωτήσεις αυτούς που ξέρουν αν έτσι έγιναν τα πράγματα. ’κου μόνο. Ο ήχος του πλήθους είναι ο ήχος της ζωής μου.
Νίκος Παπανδρέου

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ

press.gr

Με λύπη μου είδα οτι  κανείς επίδοξος δημοσιογράφος δεν εγραψε τίποτα για την αιφνιδιαστική επίσκεψη που εκανε ο Πρωθυπουργος  στο ΙΚΑ της πλατείας Αττικής
στο ποιο υποβαθμισμένο υποκαταστημα ΙΚΑ που υπάρχει στην Αθήνα  για να ακούσει τά παραπονα τόσο των ασφαλισμένων οσο και του προσωπικου  του ,και κραταγε σημειώσεις   για ολα οσα του λέγανε και μετά ακουσε και τον κόσμο οταν βγήκε απο το  ΙΚΑ που εβλεπε τον Πρωθυπουργο της χώρας νά περπατάει στους δρόμους χωρίς συνοδεία και κουβαλώντας κανάλια μαζι του . Αυτό ειναι το νεο πρωσοπο της διακυβέρνησης της χώρας να βρίσκει ωρα  ο εκάστοτε υπουργος ή πρωθυπουργός
να ακούει απευθείας τον πολίτη και οχι οτι του σερβίρουν κάθε πρωϊ τα στημένα
ΜΜΕ







Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Γυμνός Βασιλιας


Γυμνός ο Βασιληάς λοιπόν !

Τσίτσιδο. Ολα του τα "χαρίσματα" ήταν μαϊμού. Μα ανεδείχθη σαν ο καταλληλότερος. Και ας μην είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, όπως και κάθε Καραμανλής. Και ας έγιναν μέχρι και εθνάρχες.

Με 19 χρόνια πρωθυπουργία το Καραμανλέϊκο "δημιούργησε" μια τεράστια περιουσία, συναγωνίσιμη της βασιλικής περιουσίας της πάλαι ποτέ Φρειδερίκως.

Καράβια, κότερα, χιλιάδες στρέμματα γής, οικόπεδα χιλιάδων στρεμμάτων σε όλα τα καλά προάστεια (Εκάλη, Πολιτεία, Φιλοθέη, κ.λπ.). Επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, Βίλες, μετοχές εκατομμυρίων, καταθέσεις.

Μιλάμε για το σόϊ συνολικά: Ανηψιός, Θείος, θείτσες, ξαδέλφες, εγγόνια, κουνιάδοι, γαμπροί, πεθεροί και όλο το σκυλολόϊ).

ΣΕ ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΙ.

Και βγαίνουν τώρα με θράσσος και βγάζουν γλώσσα στον ελληνικό λαό, υποσχόμενοι ξανά λιτότητα. Και απαιτούν με αυτοκρατορικό ύφος να τους ξαναψηφίσουμε για να τριπλασιάσουν την περιουσία τους.

Βγαίνουν επίσης τα τσιράκια τους και μιλούν για σκάνδαλα των Παπανδρέου, αυτών που όλη τους η περιουσία είναι ένα διώροφο στην πάλαι ποτέ συνοικία του Μπογιατίου.

Γυμνός, Ξετσίπωτος, Θρασύς ο Αυτοκράτωρ.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Σε αυτή τη διακυβέρνηση με τον καταλληλότερο ο λαός υπέφερε τα πάνδεινα. Ενα βλακόμουτρο, αχαϊρευτο και κουρασμένο "παληκάρι" έκανε όσο άντεχε πλάτες στα κοράκια του να ΑΡΠΑΞΟΥΝ και να ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ την Ελλάδα.

Οπως τη δεκαετία του 50, όπως τη δεκαετία του 30. Στην πρώτη ξεκοκάλισαν όλο το σχέδιο Μάρσαλ, στη δεύτερη κατασφάζοντας με τη βοήθεια των Βουλγάρων τσετών τους πρόσφυγες της Β. Ελλάδος, άρπαξαν την περιουσία τους, τη γή που τους έδοσε η νέα τους πατρίδα.

Και στα στερνά χρόνια, μέσω του χρηματιστηρίου και με τις πλάτες των εκσυγχρονιστών η Αγία Οικογένεια έπαιξε και κέρδισε χοντρά (θείος Αχιλέας, Λίζα, κ.α.)


ΓΥΜΝΟΣ, ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Σαν την λαίλαπα των Ούνων, των Μογγόλων, των πειρατών της Αβαρίας.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Μας κοροιδευετε Κε Πρωθυπουργέ

Εχθές Ο Κος Καραμανλής μας έκανε να πιστέψουμε ότι μάλλον σε άλλη χώρα ζούμε και όχι στην Ελλάδα του 2009 ότι έχει πέσει η ανεργία ότι έχουν στήριξη οι μικρομεσαίοι ότι οι συνταξιούχοι περνάνε πάρα πολύ καλά και ζητάει την ψήφο μας για να μας κάνει τι αφού όλα είναι τόσο καλά δομημένα στην Ελλάδα? μήπως για να αποτελειώσει ότι αφήνει στην μέση? και γιατί τα παράτησε μήπως είχε μυριστεί ότι θα κλείση η ΑΣΠΙΣ και ο Σκαραμαγκάς και ήθελε να φορτώσει τα βάρη σε άλλους ώμους ? Εξάλλου ειναι γνωστό τις πάσης ότι στα δύσκολα δεν αντέχει όσο πήγαινε μπροστά όλα ήταν καλά μόλις πήρε την κάτω βόλτα τρέχει να κρυφτή έξαλλου το έχει το DNA του και ο θείος του Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ το ίδιο δεν έκανε μόλις έχασε τις εκλογές έφυγε με το όνομα Τριανταφυλλίδης εκείνος με τι όνομα θα φύγει στις 4/10/2009?

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Η αναπαυλα του αυριανού πρωθυπουργού

Αυγούστου 2009, ώρα 9μμ> Η ανάπαυλα των Πολεμιστών του Φωτός.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και οΓιάννης Ραγκούσης,θυμώνουν με την Ελλάδα της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, των σκανδάλων, της σήψης και σχεδιάζουν την Ελλάδα που μας αξίζει.
Το "Κουρδιστό Πορτοκάλι"
τους συνάντησε εδω, λίγες ώρες πριν ο αρχηγός του Πασόκ, επιστρέψει στην Αθήνα για την τελική μάχη ενάντια στο σκότος...

Απο τον Βασίλη Μπόνιο

Δώδεκα μήνες πριν, τον έβλεπα εδω στην ίδια άκρη του νησιού, να παλεύει με το δημοσκοπικό (παραγινομένο) φάντασμα του Καταλληλότερου. Ξυπνούσε νωρίς το πρωί για να κοντράρει με τα κύματα των στημένων μετρήσεων και τους διαρκείς εκβιασμούς των "σεσημασμένων"νταβατζήδων, η οποίοι με τα ΜΜΕ που ελέγχουν, φρόντιζαν ν απελευθερώνουν κάθε τόσο τα ζιζάνια της αμφισβήτησης στο πρόσωπό του.
Την ίδια στιγμή, οι πολίτες ασφυκτιούσαν καθώς ένα σιδερένιο χέρι τους γράπωνε το πρόσωπο, σφραγίζοντας μάτια, μύτη, στόμα-την αναπνοή της σκέψης. Τα σκάνδαλα δεν "ακουμπούσαν" τον πρωθυπουργό που αναλάμβανε με ρομποτικές κινήσεις την ευθύνη-τεφάλ. Ωσπου ήρθε η ΔΕΘ, όπου ο Καραμανλής τα σκάτωσε για τα καλά, επιχειρώντας να καλύψει τουςβαρυποινίτες στην συνείδηση των πολιτών, υπουργούς του. Αυτό ήταν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που στο μεταξύ έδινε μια μάχη σαρώνοντας την Ελλάδα, είδε τα ντοπαρισμένα απο την κρατική διαφήμιση των media shops ΜΜΕ, να τον αντιμετωπίζουν με περισσότερο σεβασμό-ήταν η οργή του κόσμου (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μέγκα) και η πίεση κάποιων ιστοσελίδων του Διαδικτύου, που τους ανάγκαζε να καταπιούν τη γλώσσα τους.
Η σαρωτική νίκη στις Ευρωεκλογές (που κι αυτή επιχείρησαν να πριονίσουν) δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.
Ο Γιώργος, βλέπει πλέον το Σύμπαν να "συνωμοτεί" υπερ του. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, οταν εκατομμύρια πολίτες εκει έξω νιώθουμε τόση οργή μέσα μας, που το να πάρουμε τις πέτρες όπως ο ίδιος είχε πει, είναι μάλλον κάτι ανώδυνο. Τα όπλα θα πάρουμε και θα αρχίσουμε να επιστρέφουμε τον θάνατο (αργό, αλλά θάνατο) στον οποίο μας έχει καταδικάσει η πιο ανίκανη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος απο τη μεταπολίτευση.
Πριν απ αυτό στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, βλέπουμε την τελευταία μας ελπίδα-οχι γιατί ξαφνικά γίναμε όλοι Πασόκοι η λησμονήσαμε το πράσινο έπος των σκανδάλων-αλλά γιατί αυτός εδώ ο άνθρωπος που δεν έχει ανάγκη απο δόξα και αξιώματα-τα έφαγε με το κουταλάκι απο τα γενοφάσκια του - έχει μια καθαρή ματιά στο βλέμμα και μια αποφασιστικότητα να βάλει τέλος στο non stop πάρτυ της διαφθοράς, στη κατρακύλα της πατρίδας μας.
-Πρόεδρε περιμένουμε απο σας να εξυγιάνετε το τόπο, να βάλετε ένα τέλος στη διαφθορά...
Μ αυτές τις "διαθέσεις" πλησιάσαμε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ που συζητούσε με τον Γιάννη Ραγκούση, τον Γραμματέα του κόμματος (ενα στέλεχος για το οποίο ο Γιώργος έχει πολλούς λόγους να νιώθει περήφανος. Πρώτον ήταν μια δική του επιλογή, ένα πρόσωπο που δεν κατάγεται απο πολιτικό τζάκι και δεύτερον γιατί ο Ραγκούσης τα παει περίφημα τόσο στα κομματικά καθήκοντα, οσο και στην επικοινωνία μια και έχει τον τρόπο με τα παράθυρα-είναι απολαυστικός οταν ταπώνει τον Πρετεντέρη, για παράδειγμα)
"Είμαι αποφασισμένος να συγκρουστώ με τα συμφέροντα. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, ούτε μ ενδιαφέρει η εξουσία για την εξουσία. Γεννήθηκα μέσα σ αυτή, έχω ζήσει ξεχωριστές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία μου και δεν μ ενδιαφέρει η δόξα της εξουσίας. Παλεύω και θα παλέψω για να μπουν κανόνες και να υπάρξει εξυγίανση στη πολιτική ζωή του τόπου. Είμαι αποφασισμένος και δεν πρόκειται να καταθέσω τα όπλα με οποιοδήποτε κόστος..."
Αυτα μας είπε ο Γιώργος κι οταν ήλθε η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε, νιώθαμε οτι αυτά που λέει τα εννοεί. Διακρίναμε μια ατσάλινη θέληση και αποφασιστικότητα πίσω απ αυτές τις κουβέντες, που οταν τον ακους να τις λέει στη τηλεόραση, λόγω της ευγένειας που τον διακρίνει, χάνουν τη δύναμή τους.
Οταν όμως βρίσκεσαι απέναντί του, εισπράττεις αυτό που διαπιστώνουν εκείνοι που τον συναναστρέφονται καθημερινά: O Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να βάλει τέλος στη διαφθορά και στα συμφέροντα που λυμαίνονται τη χώρα.
Σε λίγους μήνες θα τον κρίνουμε στη πράξη. Αλλωστε είναι μεγάλο στοίχημα για τον τρίτο της γενιάς των Παπανδρέου που θα κυβερνήσει τη πατρίδα του, να σημαδέψει θετικά την ιστορία. Μ εκείνη θ αναμετρηθεί...

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Παπανδρεου-Σιμητης

Σοκ και δέος προκαλεί η στάση του Γιώργου Παπανδρέου σχετικά με το θέμα Σημίτη. Είναι μια ιστορικής σημασίας απόφαση που αναδεικνύει τη βούληση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σπάσει- έναντι οποιουδήποτε κόστους- τα δεσμά με το παρελθόν και να ζωγραφίσει με τα χρώματα της επιλογής του το μέλλον. Ένα μέλλον που προοιωνίζονταν ζοφερό και που αίφνης αρχίζει να αλλάζει χρώματα

Ταυτόχρονα η απόφαση Παπανδρέου στέλνει ηχηρό και σαφές μήνυμα προς όλους ότι δεν υπαρχει πεδίο συναλλαγής ή έστω μυστικών συμφωνιών…

Δεν είναι βεβαίως εύκολο να γίνει τώρα αποτίμηση αυτής της εξέλιξης αν και τα μέχρι τώρα μηνύματα είναι μάλλον θετικά για το Γιώργο Παπανδρέου.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μη συμμετοχή Σημίτη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ στριμώχνει στο καναβάτσο τον απερχόμενο πρωθυπουργό ο οποίος όχι μόνο δεν τόλμησε να αφήσει εκτός του υπέργηρο θείο του αλλά και να απομακρύνει αυτούς που ό ίδιος φωτογραφίζει ότι πλήγωσαν την παράταξή του…

Φαίνεται ότι πλέον ο Γιώργος Παπανδρέου- έχοντας διαπιστώσει ότι ουδείς ως πρόσωπο είναι απαραίτητος- πολιτεύεται με όρους απόλυτης κυριαρχίας και με το βλέμμα στο μέλλον. Με γνώμονα το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης που όπως προιδεάζουν οι εξελίξεις, θα εμπεριέχει εκπλήξεις και σε πρόσωπα και σε πολιτικές.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου σπάει τους δεσμούς με το παρελθόν και αρχίζει να διαγράφει τη δική του τροχιά στο πολιτικό στερέωμα του τόπου.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Στο Διμηνιό πάνω από την  εθνική  οδό Υπάρχει ένα εργοστάσιο με Δέρματα  του Κου Βαλκάνου, μέσα σε μια περιοχή που έχει χαρακτηρισθεί τουριστική Ο Κος αυτός ρίχνει όλα τα  λύματα από το εργοστάσιο του σε ένα Αυλάκι που  ποτίζουν τα δένδρα οι αγρότες ,και είναι εστία μολύνσεως με βρώμα  κατάμαυρα νερά  βούρκος και γεμάτα σκουλήκια  έχει γίνει η περιοχή εστία μολύνσεως και γεμάτη κουνούπια χώρια ότι βρωμάει όλος ο τόπος έχουν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες για την απομάκρυνση του εργοστασίου εδώ και10 χρόνια διότι έχει φτιάξει το εργοστάσιο παράνομα διότι η περιοχή στα 100 μέτρα και πάνω και κάτω από την εθνική κατοικείτε Και ρωτάμε ποιος ει ναι ο Κος Βαλκάνος που 10 χρόνια τώρα δεν μπορεί να τον πειράξει κανείς Τι κάνει Ο Νομάρχης ? Ο Δήμαρχος ? το Υγειονομικό που έχει έρθει επανειλημμένως μας λέει ότι είναι εστία μολύνσεως? τι κάνουν όλοι αυτοί?Τίνος  συμφέροντα 
Εξυπηρετούν του Βαλκανου ή Των Πολιτών ? Ας ευαισθητοποιηθεί επιτέλους κάποιος  ας λειτουργήσει το σύστημα σε αυτή την χώρα Επιτέλους  Δεν Ακούει Κανείς??????

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Καλή Ανάσταση


εύχομαι σε όλο τον κόσμο υγεία Αγάπη  και ειρήνη 
και να έρθει και η ανάσταση και στην ταλαίπωρη την Ελλαδίτσα μας

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Με ακούει κανείς?

 κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ φοβάμαι άτι θα με κλέψουν θα με κτυπήσουν ,την ήμερα κυκλοφορώ  χωρίς τσάντα και χωρίς χρήματα κοιτώντας τρομαγμένη  τριγύρω μήπως παραμονεύει κανείς και μου κάνει κακό . στην Αθήνα αν και είναι ο τόπος που γεννήθηκα δεν κατεβαίνω γιατί φοβάμαι  να κυκλοφορήσω  κάντε κάτι επί τέλους δεν ακούει κανείς?φοβάμαι!!!!